Urodził się 14 stycznia 1898 r. we wsi Krzemień k. Janowa Lubelskiego, w rodzinie rolników Jakuba i Agnieszki z domu Pachuta.
W latach 1911 – 1915 uczył się w Gimnazjum w Lubartowie. Po zakończeniu działań wojennych na Lubelszczyźnie kontynuował naukę w Janowie Lubelskim. W latach 1919 – 1924 odbył studia w Seminarium Duchownym w Lublinie. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 czerwca 1924 r. z rąk biskupa Mariana Leona Fulmana. Jako wikariusz rozpoczął pracę w parafii Piaski, a po roku w Tarnogórze. W latach 1926 – 1934 pełnił funkcję rektora kościoła św. Katarzyny w Szczebrzeszynie i zarazem prefekta w tamtejszym Męskim Seminarium Nauczycielskim. W 1934 r. ks. Ligaj został proboszczem parafii Świerże nad Bugiem. Następne dwa lata był prefektem Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego w Zamościu. W latach 1936 – 1947 kierował jako proboszcz parafią Częstoborowice. W okresie okupacji niemieckiej był więziony od listopada 1942 r. do kwietnia 1943 r. w Izbicy i na Zamku Lubelskim.
Z dniem 11 kwietnia 1947 r. ówczesny lubelski biskup Stefan Wyszyński mianował ks. Walentego Ligaja proboszczem parafii św. Anny w Lubartowie i dziekanem dekanatu lubartowskiego. Niedługo, bo 8 grudnia 1948 r. tenże Biskup uhonorował ks. Ligaja godnością kanonika Kapituły Zamojskiej.
Parafia Lubartów, którą objął ks. kan. Walenty Ligaj była wówczas rozległa terytorialnie i liczyła około 14 tysięcy mieszkańców, obejmowała miasto i 23 wsie, niektóre odległe od kościoła św. Anny ponad 10 km. Do pomocy w pełnieniu licznych obowiązków duszpasterskich ks. Proboszcz przez dziewięć lat miał tylko jednego wikariusza, od 1956 r. – dwóch, a od 1959 r. – trzech. Okres pełnienia przez księdza Ligaja posługi proboszczowskiej był to czas rządów komunistycznych. Władze lokalne nie pomagały wówczas, a wręcz przeszkadzały i w różny sposób utrudniały pracę duszpasterską. Przejawiało się to choćby takimi ich działaniami, jak: nie zezwalanie na uroczystości patriotyczne, zakaz organizowania procesji religijnych poza obrębem kościoła, usunięcie ze szkół nauczania religii, karanie mandatami księży, a także świeckich zaangażowanych w organizowanie uroczystości milenijnych (niektórych z nich wręcz odwołano z pełnionych stanowisk). Ponadto utrudniano przydział materiałów na niezbędne remonty, jak również wywłaszczano parafię z przynależnych do niej działek ziemi i ogrodu. W takich warunkach przyszło wówczas księdzu proboszczowi oraz dziekanowi pełnić obowiązki duszpasterskie i administracyjne.
Mimo niełatwego okresu, codzienna zwyczajna praca trwała z intensywnym zaangażowaniem. Kościół stał się dla mieszkańców ostoją wartości narodowych a ksiądz Ligaj symbolem niezłomności, podtrzymującym na duchu i jednoczącym wokół lubartowskiej fary wszystkich, których komunistyczna władza zwalczała jako wrogów.
Organizowano w tym czasie znaczące dla Kościoła uroczystości z okazji wielkich jubileuszy, takich jak: 400-lecie parafii św. Anny (1949 r.), 100-lecie ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu NMP (1954 r.) czy 300 rocznica ślubów złożonych przez króla Jana Kazimierza w Katedrze Lwowskiej (1956 r.). Dziewięć lat (1957 – 1966) trwała Wielka Nowenna przed 1000-leciem Chrztu Polski, a każdy rok nowenny rozpoczynał się w niedzielę, po Narodowym Święcie Konstytucji 3 Maja.
Wobec ograniczania w latach 50. a potem usunięcia religii ze szkół podjęto działania w celu systematycznego katechizowania dzieci i młodzieży. W dekanacie zorganizowanych było 20 punktów katechetycznych: trzy działały w mieście przy kościołach, a 17 w wioskach w prywatnych domach. Z czasem, organizując różnorodne formy aktywności dla uczniów, coraz bardziej skutecznie przeciwdziałano podejmowanym przez władze próbom laicyzacji młodego pokolenia.
Jednocześnie w tym czasie prowadzone były znaczące prace gospodarcze w zabytkowej farze i jej otoczeniu. W latach 1949 – 1970 dokonano: malowania wnętrza kościoła i plebanii, radiofonizacji, gruntownego remontu dachu kościoła i plebanii, powiększono teren cmentarza grzebalnego, zainstalowano ogrzewanie kościoła, ułożono nową marmurową posadzkę, odnowiono zewnętrzną elewację kościoła.
Ks. Walenty Ligaj z naszym miastem związany był 42 lata, w czasie których 29 lat służył gorliwie wiernym jako proboszcz i dziekan dekanatu lubartowskiego, zaś 13 lat jako emeryt i rezydent, głównie posługujący w konfesjonale. W listopadzie 1976 r. ks. bp. Bolesław Pylak mianował Go dziekanem Kapituły Zamojskiej, z przysługującym mu tytułem infułata.
Mieszkańcy Lubartowa i wierni dekanatu lubartowskiego darzyli Księdza Infułata ogromnym szacunkiem i zaufaniem. Jego pracowitość, ogromny takt, serdeczność, życzliwość oraz wrażliwość i bezinteresowność na ludzkie potrzeby pozostały we wdzięcznej ich pamięci.
Ks. Walenty Ligaj zmarł 3 maja 1988 r. w 90. roku życia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Lubartowie.
