Urodził się 4 lutego 1938 roku w Kraśniku w rodzinie Stefana i Janiny Tokarzewskich.
Po ukończeniu Seminarium Duchownego w Lublinie 10 czerwca 1962 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz w parafiach w Krasnobrodzie, Gorzkowie, Kazimierzu Dolnym, Opolu Lubelskim oraz jako proboszcz w Krzczonowie.
Z naszym miastem związany od 1981 roku, kiedy to dnia 3 maja objął obowiązki Proboszcza Parafii Świętej Anny oraz Dziekana Dekanatu Lubartowskiego.
Od początku dał się poznać jako doskonały administrator i duszpasterz, dbający o dobro swej parafii i angażujący się w działania o charakterze miejskim. Pracę w Lubartowie rozpoczął
w bardzo trudnym dla Ojczyzny i Kościoła okresie stanu wojennego i upadającego systemu. Ksiądz Proboszcz nie pozostawał obojętny na to wszystko co działo się w kraju, inicjując i żywo angażując się we wszelkie przedsięwzięcia ważne dla mieszkańców.
Z ogromnym staraniem przygotowywał nabożeństwa i uroczystości o charakterze patriotyczno – religijnym, przypominając Lubartowianom o wielkich rocznicach historycznych i akcentując wartości największe: Bóg – Honor – Ojczyzna.
Uczestniczył w wielu przedsięwzięciach społeczno-kulturalnych. Z Jego inicjatywy wybudowana została Szkoła Podstawowa Nr 4 im Jana Pawła II. W roku 2000 zorganizował Muzeum Parafialne, a w 2005 – Panoramę Lubartowską.
Regionalista, wieloletni członek Zarządu Lubartowskiego Towarzystwa Regionalnego był pomysłodawcą wielu przedsięwzięć i działań podejmowanych w Mieście. Organizował koncerty, wystawy i spotkania. Inicjator wielu wydawnictw i autor artykułów popularyzujących zbytki i historię Lubartowa.
W sposób szczególny zaangażował się w sprawy lubartowskiej parafii, zarówno w sensie materialnym, jak i duchowym.
Jego starania doprowadziły do gruntownej renowacji kościoła Świętej Anny oraz modernizacji jego otoczenia, czyniąc z lubartowskiej Fary swoistą perłę architektury barokowej.
Inicjatywa księdza Dziekana doprowadziła do zbudowania kaplic w okolicznych miejscowościach: Niedźwiadzie, Tarle, Pałecznicy, Górce Lubartowskiej, Brzezinach, Skrobowie i Woli Mieczysławskiej. Niektóre z nich stały się zaczątkiem późniejszych kościołów parafialnych. Jemu zawdzięczamy też budowę lubartowskich kościołów – Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Wniebowstąpienia Pańskiego.
Był też ks. Andrzej wielkim orędownikiem budowy świątyni w Łucce, co stało się już po Jego śmierci.
Każdy rok Jego posługi przynosił nowe formy aktywności w kościele. Aktywizował do działania zarówno wikariuszy swojej parafii jak i ludzi świeckich. Otworzył lubartowską farę na młodzież, organizując dla niej spotkania, będące połączeniem modlitwy i zabawy.
W czasach Jego pasterzowania szczególnego wymiaru nabrały uroczystości odpustowe ku czci patronki parafii – św. Anny.
Rozwijanie przez księdza proboszcza kultu św. Anny, jako patronki rodzin, uwieńczone zostało w roku 2003 koronacją jej obrazu przez Metropolitę Lubelskiego ks. arcybiskupa Józefa Życińskiego.
Ks. Andrzej Tokarzewski podjął starania o podniesienie lubartowskiej Fary do godności Bazyliki Mniejszej. Nastąpiło to już po Jego śmierci w roku 2008.
Ksiądz proboszcz zainicjował też organizację nabożeństwa Drogi Krzyżowej ulicami miasta, co stało się tradycją w Lubartowie i każdego roku w Wielki Piątek gromadzi tysiące mieszkańców.
W ostatnim okresie swego życia, trawiony nieuleczalną chorobą, chcąc przyjść z pomocą cierpiącym, rozpoczął budowę hospicjum. Placówka otwarta została w 2007 roku a ksiądz Tokarzewski stał się jej patronem.
Na co dzień był ksiądz Andrzej osobą niesłychanie otwartą, Jego aktywność i niespożyta energia udzielała się innym. Nie pozostawał obojętny wobec zastanej rzeczywistości, chciał ją zmieniać i budować nową wartość.
Na przestrzeni lat swej kapłańskiej posługi uhonorowany tytułami Kanonika Kapituły Lubelskiej i Zamojskiej a od 3 grudnia 2000 roku Prałata – kapelana honorowego Ojca Świętego.
Zmarł w Lubartowie 17 października 2006 roku. Jego pogrzeb zgromadził tysiące ludzi, pragnących Go pożegnać i raz jeszcze podziękować za 25 lat obecności w Lubartowie.
Za to, że „ ksiądz Prałat zmienił oblicze lubartowskiej ziemi”.
