Urodził się dnia 30 kwietnia 1914 roku w Lubartowie w rodzinie Antoniego i Antoniny z Mazurkiewiczów Kućmińskich. Pochodził z rodziny rzemieślniczej. W latach międzywojennych ukończył szkołę powszechną i rozpoczął naukę w gimnazjum. Trudna sytuacja rodzinna zmusiła Go do przerwania nauki i podjęcia pracy zawodowej. Edukację kontynuował już po zakończeniu okupacji.
Pierwsze dorosłe lata przyszło Mu przeżywać w momencie, gdy państwo polskie zmierzało do utraty swej niepodległości. Wychowany w tradycjach patriotycznych i narodowych swe życie poświęcił walce o wolność i suwerenność Ojczyzny.
W 1940 roku rozpoczęła się Jego działalność konspiracyjna, najpierw w Związku Walki Zbrojnej, a od 1942 r. w Armii Krajowej. Był referentem wywiadu a potem kierownikiem Rejonu IV, obejmującego okolice Firleja i Luszawy. Po rozwiązaniu Armii Krajowej w 1945 roku nie godząc się z zaistniałą sytuacją polityczną kontynuował walkę jako komendant rejonu Delegatury Sił Zbrojnych , Organizacji Nie, a następnie Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość.
W maju 1947 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i skazany wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Lublinie na sześć lat więzienia. Siedział na Zamku lubelskim oraz w więzieniu w Rawiczu. Dopiero w 1994 r. doczekał się anulowania wyroku przez Sąd Najwyższy.
Zwolniony, po odbyciu całej kary, w 1953 roku, z wielkimi problemami podjął pracę zawodową jako referent w Spółdzielni Szewskiej a następnie przez szereg lat inspektor ubezpieczeń i likwidacji szkód w PZU.
Pomimo szykan i prześladowań ze strony ówczesnej władzy pozostał wierny ideałom wolnej i niepodległej Ojczyzny. Jako jeden z pierwszych podejmował działania zmierzające do integracji środowiska żołnierzy AK i WiN. Aktywnie działał w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej, organizując koło w Lubartowie. Wchodził w skład zarządu Zrzeszenia WiN Obszaru Wschodniego i Związku Więźniów Politycznych Okresu Komunistycznego. Zaangażował się w pomoc represjonowanym. Dzięki jego staraniom wielu żołnierzy AK Ziemi Lubartowskiej otrzymało uprawnienia kombatanckie.
Z Jego inicjatywy bohaterska walka żołnierzy miejscowych oddziałów oraz 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej została upamiętniona okolicznościowymi tablicami na cmentarzu parafialnym oraz w kościele św. Anny i O. O. Kapucynów w Lubartowie.
Był inicjatorem i współorganizatorem wielu uroczystości patriotyczno – kombatanckich w naszym mieście. Idee walki o Niepodległą Rzeczpospolitą zaszczepiał wśród najmłodszych Lubartowian, uczestnicząc w spotkaniach, wieczornicach i uroczystościach.
Uhonorowany najwyższymi odznaczeniami – Krzyżem Walecznych i Krzyżem Zasługi z Mieczami przez Rząd na Uchodźstwie w Londynie, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, w roku 2001 został awansowany na stopień podporucznika a rok później porucznika Wojska Polskiego.
Zmarł 12 listopada 2002 r. w Lubartowie i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.
Do końca swych dni pozostał symbolem gorącego patrioty, wiernego przysiędze Armii Krajowej : „być wiernym Ojczyźnie, stać nieugięcie na straży Jej honoru i o wyzwolenie Jej z niewoli walczyć ze wszystkich sił – aż do ofiary życia”.
